یادداشت 12

روبه روی خونه یه پارک بزرگه ازش که رد بشیم ؛ مدرسه ی یلدا قرار داره ؛ مامان ها عموما تو آلاچیق های پارک جمع میشن و درباره مدرسه و درس و... دورهمی برگزار میکنن. امروز صبح با نیما یلدا رو رسوندیم یه نیم ساعتی پیش مامان ها موندم ببینم اوضاع مدرسه و فعالیت ها چطوره؟ خیلی خوب بود از تجارب و اطلاعاتشون استفاده کردم و به خودم قول دادم گاه گاهی بیام پیششون .

 

صبحونه خوردیم و کمی با نیما وقت گذروندم و نهار رو درست کردم و رفتیم سمت مدرسه.

بچه ها رو یه راست بردم پارک دریاچه ؛ یه پارک بزرگ 

1ساعت و نیم بازی کردن و دویدن و با هم کلی بهشون خوش گذشت؛ وقتی داشتم کنار دریاچه پشت سر بچه ها راه میرفتم ؛ فکر کردم خوشبختی دقیقا همین لحظه است که بچه ها خوشحال از با هم بودن دارن بازی میکنن

از اینکه وقت گذاشتم و آوردمشون پارک خوشحال بودن و خوشحال بودم.

قرار شد روزهایی که باشگاه نداریم بعد مدرسه بیارمشون پارک ؛ البته هر بار پارک های متنوع

رسیدیم خونه نهارشونو خوردن و نیما خوابید و ما نشستیم پای درس های یلدا

 

حقیقتا خیلی به برنامه های خودم نرسیدم ولی خوشحالم که روز خوبی بود برا بچه ها

---

زبان خوندم

جلسه 8 استاد رو گوش دادم

و فردا مدرسه یلدا جشنواره غذای سنتی ایرانی برگزار میکنه و قراره بچه ها غذا ببرن برا معرفی

اونوقت برا یلدا ماکارونی کنار گذاشتم ؛!! غذای ایرانی سنتی 😩

واقعا وقت نداشتم چیزی درست کنم و بیشتر تر حسش نبود.

خاموشی زده شد و فعلا خونه در آرامش به سر میبره😍

یادداشت 11

چند باری اومدم بنویسم ولی حس نوشتن نداشتم و بیخیال شدم و تهش به خودم گفتم : چرا بنویسم؟

مثل همین الان که به سختی دارم کلمه ها رو کنار هم میچینم و تایپ میکنم.

گاهی به جایی می‌رسیم که نمیدونیم حالمون خوبه یا خییلی خییلی بده یا کلا چی میتونه خوبش. کنه یا از اینی که هست بدتر بشه.؟

درونمو که نگاه میکنم مسئولیت های زیاد و تنهایی اذیتم میکنه بدجوری

اینکه مسائل و مشکلاتی که باید مطرح بشه در مورد فرزند مدرسه ای؛ در مورد شرایطی ؛ در مورد موضوع خاصی ولی میبینم تنهام.

کسی که باید باشه نیست

و هیچ وقت یه پرنده با یه بال نمیتونه پرواز کنه و مجبورا زمین میخوره.

از اول مهر تا حالا سعید قهره و هیچ صحبتی در مورد هیچ مشکل و موضوعی مطرح نشده.

اصلا براش مهم نیست که زندگی چطور پیش میره.

یه بار سنگینی رو دوشم دارم حمل میکنم فقط.

یه سری مشکل تو مدرسه به وجود اومد که نیاز داشتم با سعید مطرح کنم ولی وقتی وجود نداره ؛ مجبورم خودم حل کنم ؛ مجبورم چنگ بزنم به زندگی و اطرافم که حل کنم

مسئولیت واقعا سخته ؛ وقتی دو نفر مسئول فرزندانشون هستن خیلی بی عدالتیه یه نفر کمرش خم بشه زیر بار مسئولیت ها.

نمیدونم این روزها چطور میگذرونم ؛ یه حواسم به یلدا و تکالیف زیاد روزانه ؛ به مدرسه و معلمش ؛ به جلسات مدرسه ؛ به باشگاه رفتنش ؛ به نیما ؛ به خونه و زندگی .

امروز میخواستم برم جلسه مدرسه ؛ نیما رو که دادم دست سعید ؛ بهم گفت : گمشو برو

من آدم محکمیم؛ شاید هم ادای محکم بودن میکنم ؛ ولی خیلی دلم شکست

از خونه تا مدرسه که قدم قدم بر میداشتم واقعا میدیدم تکه های دل شکسته ام داره میریزه رو زمین.

دوست داشتم گریه کنم ولی به خودم گفتم: اینم میگذره ؛ لطفا قوی باش

بعدش با خودم فکر کردم هیچ وقت سعید رو نمیبخشم

ولی دیدم اینم برام مهم نیست

خوب که نگاه کردم ؛ دیدم دلم فقط میخواد کسی کنارم باشه که تقسیم بشه تمام مسئولیت ها ؛ دل نگرانی ها ؛ تنهایی ها ؛ تمام حرف های نگفته ای که باید گفته میشد

دلم همچین آدم و زندگی ای رو میخواست.

 

ولی خوشحالم :

بخاطر اینکه

جلسه مدرسه رو رفتم ؛ با معلم یلدا صحبت کردم و ازش راضی بود و این خوشحالم کرد

یلدا رو با هر سختی بود رسوندم باشگاه

خودم هم به باشگام رسیدم نیما هم همراهمون بود.

تکالیف یلدا رو بهش گفتم و انجام داد

زبانمو خوندم ؛ جلسه استاد رو شرکت کردم

آشپزی کردم

با همه خستگی و ناراحتی که وجود داشت ؛ تلاش کردم که کارهامو انجام بدم.

اندر احوالات این روزها

خب باید بگم : تی وی که جمع شد ساعت خواب بچه ها هم تغییر کرده ؛ ساعت 8 و نیم که میشه آماده میشن برا خواب و دقیقا ساعت 9 شب خوابن.

ساعت چند بیدار میشن ؟ صبح علی الطلوع🤣

ساعت 6 بیدارن و یلدا تو این زمان یکم درساشو مرور میکنه و بدون اذیت کردن و عجله آماده میشه برا مدرسه.

و از این بابت خیلی خوشحالم.

منم ساعت 9 تا 10 و نیم شب که بچه ها خوابن به کارهای عقب افتاده میرسم ؛ کتاب میخونم ؛ برنامه فردا رو مینویسم ؛ فیلم میبینم و منم و این همه خوشبختی 🫠

---

چند روتین به روزهام اضافه کردم:

1. زبان خوندن

2. رسیدگی به پوست صورت و دست هام

3. روزی یه ساعت دارم رو مباحث روان درمانگری کودک و نوجوان مطالعه و تحقیق میکنم. فکر می‌کنم باید محکم تر به سمت اهدافم پیش برم.

4. یه مورد دیگه هست که تو یه پست جداگانه می‌نویسمش.

فعلا چند روزه کم کم دارم اجرا میکنم

رهرو آن نیست که گه تند و گهی خسته رود

رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود.

گودبای tv

الان دو روزه tv رو جمع کردم ، جمع جمع که نه
ولی با یه دعوای حسابی با پدر و بچه ها سیم و بقیه وسایل مربوطه جمع شد.
چرا؟
از صبح علی الطلوع تلویزیون روشن میشد تا 10 و 11 شب
سعید سرش یا تو گوشی یا tv
بچه ها هم معتاد شبکه پویا شده بودن ؛ دیدم دارن بدجوری جاده خاکی میرن با یه دعوا بند و بساط رو جمع کردم.
مشخص بود یلدا فکرش پیش شبکه پویا بوده ؛ احساس کردم تمرکز نداره .
الان بعد از دو روز چی شده؟
انصافا وقتی بچه ها میشینن پای tv مادرا خیلی وقت اضافه دارن و راحتن ؛ از طرفی وقت بچه ها هم پره.
خب این وقت خط خورد و باید خودشون خودشون رو سرگرم میکردن و فعلا خوب جواب داده
با هم بازی کردن؛ نقاشی کشیدن ؛ کتاب خوندن
یلدا تو کارهای خونه خودشو شریک کرده
گاهی خودجوش ظرف میشوره
و مهم تر اینکه تکالیفشو خیلی با دقت و خوب انجام میده.
امروز یک صفحه درس نوشت ؛ از مرتبی و قشنگی نوشته هاش ذوق کردم.
امیدوارم به همین منوال پیش بره و هوس tv نکنن مخصوصا پدر

---

پ.ن

خدا می‌دونه این دنیای مجازی چه بلاهایی که سر بچه های معصوم ما نمیاره.

اگه به من باشه تا همیشه tv رو از خونه حذف میکنم و تا سن خاص ( مثلا آخرای دبیرستان ) گوشی به دست بچه ها نمیدم.

سلام سلام

و سلامی گرم بعد از چند هفته نبودن
1: این مدت دنبال کارهای مدرسه یلدا بودم؛ دیگه مامان های بچه مدرسه ای میدونن چه پروسه ای باید طی بشه ؛ اونم بچه های کلاس اولی
خدا رو شکر فعلا اوضاع خوبه
و دعا میکنم به خوبی هم پیش بره.

2: از صبح که چشم باز میکنم تا شب ؛ فقط دارم میدوم. انگار تو یه دور دویدن و مسابقه گیر افتادم.
و کارهام به خوبی پیش نمیره.
کلی کار دارم ولی ساعتها و روزهای کوتاه نمیزارن با خیال راحت روزم طی بشه

3: ساعت های باشگاه خودم و یلدا هماهنگ شده و عصر روزهای فرد 5 تا 6 باشگاه میریم.
از اینکه ورزش رو دارم ادامه میدم واقعا خوشحالم.
فعلا همین