آیا کسی چشم به راه من هست؟

 

روزایی که از باشگاه برمیگردم ؛ یک راست میام خونه.

گاهی دوست دارم تنهایی کمی تو بازار بگردم ولی خودمو سریع میرسونم خونه که بچه ها پدرشونو اذیت نکنن .

و در کل رسیدگی به بچه‌ها و خونه اولویت اوله تا بازار گردی و بقیه کارها.

امروز بعد باشگاه خیلی آروم رانندگی میکردم ؛ دوست نداشتم زود برسم خونه.

با خودم فکر میکردم سعید که بودن و نبودن من براش تفاوتی نداره ؛ اصلا زندگیمون براش معنا نداره و در نتیجه اصلا منتظر من نیست .

بچه ها هم که حالا سرشون به تلویزیون گرمه.

دوست داشتم بزنم کنار و ساعت ها با خودم فکر کنم ولی چون برق نبود و خیابونا تاریک بود ترجیح دادم بیام خونه ولی یه کم موندم تو پارکینگ

آسانسور هم سوار نشدم ؛ یکی یکی که پله ها رو میومدم زیر لب با خودم زمزمه میکردم نه دل ماندن دارم و نه پای رفتن به جایی

کلید رو با استیصال و ناامیدانه چرخوندم ؛ دیدم یلدا پرید بغلم مامان من خیلی دلم برات تنگ شده بود

نیما هم با دیدنم یه ریز گریه ای کرد و محکم دستاشو دور گردنم انداخت و ده دقیقه ای محکم دستاشو دورم حلقه زد.

انگار تمام غصه ها دود شد و هوا رفت. دو غنچه ی زیبا که همیشه چشم به راه مادرن .

یلدا روسری و شال هامو مرتب چیده بود تو کشو و حالا که رسیدم خونه ذوق داشت که منو با این کارش سورپریز کنه .

آخ که دلم رفت برای دست های حلقه شده نیما دور گردنم و اشک دلتنگیش

و کارهای ظریف خانومانه ی یلدا

خدایا شکرت