روز دوم

امروزم پر از لحظه های شادی و سختی بود:

اول اینکه جمعه ها آزادم کالریم 1000 بشه و از ورزش هم خبری نیست؛ بعله دیگه یه روز در هفته باید راحت بود. ولی با این که کلی غذا و تنقلات خوردم ولی کالری نزدیک 1000 شد ؛ به نظرم دلیلش کم خوردن بود . همه چی بخور ولی کم بخور.

 

یه هدیه دوست داشتنی از برادرم دریافت کردم ؛ تو اوج ذوق رفتم ( کار مردونه ای که سعید باید انجام می‌داد و نداد )

کار رو انجام بدم که نصف انگشتم به فنا رفت و شدید خونریزی داشت و با کلی چسب و باند جلوی خونریزی رو گرفتم و الان بعد از گذشت 7 ساعت شدید درد داره.

با همین اوضاع کلی ظرف شستم و خونه تکونی کردم ولی دریغ از یه کمک سعید.

بهش گفتم مرغ ها رو ریش ریش کن برا اسنک ؛ اونم انجام نداد.

اصلا نمیتونم التماس کنم که برام کاری انجام بده؛ یا اینکه ازش زیادی ناراحت بشم و از کار و زندگیم بیفتم.

چون چند سالی درگیر بودم و دیدم نمیشه و فقط دارم روح و روان خودمو اذیت میکنم ؛ دیگه کلا بیخیالش شدم.

یعنی فکر کن دقیقا همون موقعی که نیاز به حمایت و کمکش داری ؛ نیست

یا قهره

یا تو فاز

به این نتیجه رسیدم کارمو انجام بدم ؛ روح و روان و نشاطمو با یکی به دو کردن باهاش از دست ندم.

آره دیگه با همین انگشت ترکش خورده شام درست کردم و انبوهی از ظرف شستم و آشپزخونه ی تمیز و مرتب رو هم تحویل فردا دادم.

واقعا چرا این قدر سینک من ظرف تولید میکنه ؛ همش دارم ظرف میشورم

کاش خونه داشتیم و میشد ماشین ظرفشویی خرید؛ با مستاجرش نمیشه چون خیلی خونه ها جای ماشین ظرفشویی نداره و ما هم اونقدر پول نداریم که فقط تو اون خونه ها بشینیم.

بگذریم

و اما ...

من یه کلاس نظم شرکت کردم که میخوام نکته هاشو اینجا بنویسم ؛ به نظر خودم که عالیه کلاسش.